Zoals ik in mijn verhaal al vertelde spiegelde mijn dochter mij. Hoe werkt dat?
Als volwassenen heeft iedereen een rugzak gevuld met oude, en in de jeugd opgedane, onverwerkte emoties.
Dit hoeven geen grote “trauma’s te zijn. Het zijn vaak juist de kleine (onuitgesproken woorden) die je als kind niet begreep en iets met je deden.
Uitspraken als “kun je dat nou nog niet” terwijl jij keihard je best deed voor school, zijn als kind lastig te bevatten en te verwerken.
Emoties die je als kind niet kan verwerken blijven onverwerkt achter in je gevoel en vind een plek in je lichaam.
Ze slaan zich figuurlijk op als “pijn”. Vaak is dit zo lang geleden en zo ver weggestopt dat je je hier helemaal niet meer bewust van bent.
Gespiegeld door de buitenwereld
Tot dat je volwassen bent en je wordt gespiegeld door de buitenwereld of door je eigen lichaam. Het zijn dezelfde kleine en soms onuitgesproken woorden van bijvoorbeeld een collega die jou mateloos kunnen irriteren.
Ze raken jou op die “pijn”.
Of de in jouw ogen vreselijke arrogante of egoïstische buurman, die zich nu toch maar eens moet gedragen, kan jou raken in oude “pijn” van bijvoorbeeld onzekerheid of twijfelen aan jezelf.
Al het gedrag van anderen (partner, kinderen, familie, collega’s etc) wat jou irriteert, frustreert, boos, bang of verdrietig maakt, is eigenlijk een spiegel voor jou. Het raakt een oude, onbewuste en onverwerkte pijn uit jouw jeugd.
De onverwerkte pijn roept om aandacht
Je lichaam is zo’n zelfde spiegel, iedere emotie heeft zijn eigen plek in het lichaam. Als emoties zich opstapelen kan dit klachten in het lichaam opleveren (uiteraard ga je met lichamelijke klachten naar een arts). Het lichaam en dus de onverwerkte pijn roept om aandacht.
Door deze pijn, of deze nou door de buitenwereld of het lichaam gespiegeld wordt, aan te kijken en vooral te doorvoelen is de spiegel niet meer nodig.